Ik boekte een hotel in Gérardmer, een wintersportplaats in de Vogezen. In september voelt het in Gérardmer alsof je te vroeg, of te laat, bent. Het winterseizoen is nog ver weg en weinig herinnert meer aan de zomer. Gérardmer zelf heeft nauwelijks charme en afgezien van zijn meer weinig te bieden. Het is wel een handig vertrekpunt voor rondritten en wandelingen. Ik heb een rondrit uitgezocht met een bezoek aan de Hohneck, met 1362 meter een van de hoogste bergtoppen van de Vogezen. De Hohneck ligt op de bergkam die voor de Eerste Wereldoorlog de grens tussen Frankrijk en Duitsland vormde. Ook is de Hohneck onderdeel van de Routes des Crêtes, de verbinding tussen de verschillende dalen, eveneens aangelegd in de Eerste Wereldoorlog. Kortom, je loopt hier op de geschiedenis.
Saut des Cuves
Ook ervaar je, net als op veel plaatsen in de Vogezen, het stuivertje wisselen tussen Duitsland en Frankrijk van dit gebied. Veel plaatsen hebben een Duitse naam, zoals de Col de la Schlucht en de Hohneck zelf. Ook de menukaart in de hooggelegen berghutten verraadt dit Duitse verleden. De Hohneck is een van de gebieden in het Vogezenmassief met de rijkste biodiversiteit. Natuurliefhebbers kunnen hier dus hun hart ophalen. Als je richting de Hohneck rijdt, kom je langs een tuin met alpiene planten, de tuin van Haut Chitelet. Handig als je geen alpiene planten in het wild kunt determineren. Ze hebben 2500 soorten in de tuin.
Vanaf Gérardmer maken we eerst een stop bij Saut des Cuves, een waterval en een wandelpad langs het riviertje de Vologne. Onderweg passeer je een hoge stenen brug, de Pont des Fées. Volgens een legende werd hier een superknappe jonge vrijgezel, bewonderd door alle meisjes en vrouwen uit de buurt, verleid door een fee. De man deed een dutje aan de oever en werd gewekt door een beeldschone jonge vrouw. Hij viel als een blok voor haar en tijdens hun liefkozingen rolden ze richting de rivier. Daar trok de fee de man mee naar de diepte van het koude water. Diepe wateren ontbreken tegenwoordig en er zijn ook geen aantrekkelijke mannen of vrouwen om te verleiden. We herkennen alleen het koude water. Na dit wandelingetje gaan we richting de Hohneck via de Col de la Schlucht.

Hohneck en Route des Crêtes
We parkeren bij de Auberge du Pied du Hohneck en lopen naar het hoogste punt. Vanaf daar heb je uitzicht op de Elzas en bij helder weer het Zwarte Woud en de Alpen. Bovenop waait het flink, iedereen heeft stevige windjacks aan. Je kunt vanaf de Hohneck doorlopen en een rondwandeling van zo’n vier kilometer maken. Onderweg kom je ‘Vosgiennes’ tegen, het lokale koeienras. Het zijn prachtige gevlekte koeien die met een rinkelende bel om op de bergweiden grazen. Van hun melk wordt de bekende Munster kaas gemaakt.
Het is een schitterende wandeling die smaakt naar meer. Ik snap waarom veel wandelaars de Route des Crêtes volgen. Wij vervolgen onze route per auto en maken nog een paar stops op bekende uitzichtspunten zoals de Roche du Diable, de duivelsrots. Ook in La Bresse maken we een stop. In 1944 werd dit dorp bijna volledig verwoest en daarna opnieuw opgebouwd. De Saint-Laurent kerk uit de 18e eeuw is wel blijven staan, niet verbazingwekkend geflankeerd door een enorm kerkhof. We nemen in La Bresse een koffietje en slaan er kaas in. Naast Munster ook wat andere lokale kazen met de smaak van kruidige bergweiden om na te genieten van deze mooie wandeling.
